Stanisław Rodziński

Urodził się w Krakowie w 1940 r. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; dyplom uzyskał w pracowni Emila Krchy w 1963 roku. Tuż po studiach rozpoczął pracę pedagogiczną: najpierw w krakowskim Liceum Sztuk Plastycznych, następnie we wrocławskiej PWSSP (obecnie ASP; 1972-1980) i krakowskiej ASP (od roku 1981). W roku 1989 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1993-96 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa ASP w Krakowie, a w latach 1996-2002 funkcję rektora. W latach 1999-2002 był przewodniczącym Konferencji Rektorów Szkół Artystycznych. Regularnie współpracował także z Uniwersytetem Jagiellońskim oraz z Papieską Akademią Teologiczną (Instytut Sztuki Liturgicznej) w Krakowie. Doctor Honoris Causa wrocławskiej i katowickiej ASP. W roku 2010 otrzymał tytuł profesora honorowego krakowskiej ASP.

Uprawia malarstwo i rysunek, zajmuje się także krytyką artystyczną (teksty poświęcone przede wszystkim sztuce współczesnej, w tym sakralnej, publikuje głównie na łamach "Tygodnika Powszechnego" i "Znaku" oraz m.in. w „Dzienniku Polskim", „Projekcie", „Etosie", „Kulturze Paryskiej"). W latach 1999–2012 ukazało się pięć książek zawierających te publikacje (Sztuka na co dzień i od święta; Obrazy czasu; Mój szkicownik; Dzieła, czasy, ludzie; Autoportret malarza)

W dotychczasowym dorobku profesora Rodzińskiego można wyodrębnić dwa wiodące obszary zainteresowań: pejzaż i, jak to określił Jerzy Nowosielski, "dramat chrystologiczny"; obok nich sporadycznie pojawia się martwa natura. Zdaniem Joanny Pollakówny, twórczość artysty ("malarstwo bolesne" - jak pisze) stanowi jedność:
"I tu [w pracach o tematyce religijnej], i tam [w pejzażach] pobrzmiewa ten sam głęboki, uciszony ton powagi. Tak jakby oczy malarza, odrywając się od oglądanych w wyobraźni mrocznych scen pasyjnych, by powoli przesunąć się po rozległości krajobrazu, tak bardzo były przepełnione tamtą bolesną duchowością, że niosą w sobie nadal i przelewają w kontemplowaną przestrzeń, w każdy zobaczony kształt, w kolor powietrza." Kolor, materia malarska i działanie światła przebijającego się przez tę materię podkreślają emocjonalny charakter pejzaży. Dom, który pojawia się na większości z nich, jest znakiem obecności człowieka.

Malowane przez Rodzińskiego pejzaże są inspirowane głównie okolicami Nowego Sącza, zwłaszcza Nawojowej. Artysta nie dąży jednak do oddania realiów, mówi, że kieruje się wzruszeniem - obraz rodzi się z konkretnego przeżycia. Pozostaje zapisem chwili, emocji, ale - ostatecznie - także czymś więcej.

Sztuka Rodzińskiego nawiązuje do estetyki polskiego koloryzmu. Poczucie wspólnoty, którego nie neguje, a nawet zwykł eksponować, łączy go z osobą i twórczością Józefa Czapskiego. Podkreśla, że dominujące znaczenie w dojrzewaniu artystycznym miała dlań znajomość jego sztuki i esejów, a także osobisty z nim kontakt. Poświęcił Czapskiemu niektóre swoje prace.

Od roku 1963 wziął udział w około stu wystawach indywidualnych i w ponad dwustu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w krajowych i zagranicznych zbiorach muzealnych oraz w kolekcjach prywatnych. Uzyskał szereg nagród i wyróżnień, m.in.: Złoty Medal TPSP, Złotą Odznakę ZPAP, Nagrodę Miasta Krakowa, Nagrodę Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Stypendium Instytutu Jana Pawła II w Rzymie, Nagrodę Fundacji Jurzykowskiego w Nowym Jorku, Nagrodę Wojewody Krakowskiego za malarstwo, pracę pedagogiczną i publicystyczną, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za malarstwo i eseistykę, Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Nagrodę imienia Witolda Wojtkiewicza przyznawaną przez Okręg Krakowski ZPAP, Wyróżnienie Specjalne TOTUS, Nagrodę im. Kazimierza Ostrowskiego – ZPAP Gdańsk.